Ze is dol op kinderen en werkte jarenlang in de jeugdgezondheidszorg. Toen Riet Temmink uit Wijhe een oproep van Evenmens langs zag komen om gezinsvrijwilliger te worden, wist ze: dit is iets voor mij. Inmiddels helpt ze al bijna drie jaar een gezin met drie kinderen. “Als ik aanbel hoor ik ze al roepen op de gang: tante Rita!”
Ze heeft altijd al een zwak gehad voor kinderen en na haar pensioen wilde ze graag iets zinvols te doen. In de Reklamix, een huis-aan-huiskrant van Olst-Wijhe, ziet ze een oproep. Evenmens zoekt een opvangplek voor een kindje van tien jaar. “Dat leek me direct heel leuk”, vertelt Riet. Uiteindelijk gaat er een andere vrijwilliger naar dit gezin, maar blijkt er voor een ander gezin een soortgelijke vraag uit te staan.
“Het ging om een gezin in Olst. Ze hadden al een kindje en moeder was hoogzwanger van een tweeling. Omdat ze een klein netwerk hadden, was extra hulp welkom.” Riet gaat langs voor een kennismaking en het klikt direct. “In het begin heb ik vooral geholpen met flesjes geven, het in bad doen en het wegruimen van de was. Je kunt je voorstellen dat er bergen wasgoed zijn bij zo’n gezin. Ook ging ik met het oudste kindje op pad, bijvoorbeeld naar de eendjes. Soms paste ik op de kinderen terwijl de ouders boodschappen deden. Het scheelt natuurlijk als je dan geen drie kinderen mee hoeft te nemen.”
Rust komt terug
Waar ze eerst nog elke week gaat, bezoekt ze het gezin momenteel eens per twee weken. Het oudste kindje gaat inmiddels naar de opvang en de rust keert langzaam terug. “Ik kom al bijna drie jaar bij dit gezin. Dan leer je het gezin natuurlijk goed kennen. Het is heel leuk om de kinderen in die tijd te zien ontwikkelen. Inmiddels staan ze te juichen bij de deur als ik eraan kom. Natuurlijk word je daar blij van, dat geeft voldoening.” Ze wordt uitgenodigd voor verjaardagen, wordt tante Rita genoemd en voelt eigenlijk als een derde oma voor de kinderen. “Ze hebben ook wel eens gezegd dat ik bij het gezin hoor, dat is natuurlijk prachtig.”
En Riet helpt niet alleen met de kinderen, af en toe helpt ze het gezin ook met praktische vragen. “Zowel vader als moeder zijn niet in Nederland geboren, dus bij cultuurverschillen kwam mijn hulp wel eens van pas. Denk aan aanvragen of andere bureaucratische zaken. Ook heb ik kunnen bijdragen aan de spraak-taalontwikkeling, vooral van de kinderen. Het is fijn om ook bij dat soort dingen iets te kunnen betekenen.” Volgens Riet is het als gezinsvrijwilliger vooral de kunst om je te realiseren dat je te gast bent. “Je komt niet vertellen hoe het moet. Dat heeft ervoor gezorgd dat er heel veel respect over en weer is.”
Blijven zien
De inzet van Riet als vrijwilliger wordt langzamerhand afgebouwd, omdat het gezin zich steeds beter zelf weet te redden. “Maar het voelt toch wat gek om ze straks helemaal niet meer te zien, daarom zal ik niet helemaal uit beeld verdwijnen. Ik ga af en toe nog langs voor een kop koffie. In die drie jaar hebben we toch een vertrouwensband opgebouwd.”
Voor Riet was dit een hele prettige manier om iets voor een ander te kunnen betekenen. “Ik doe al heel lang vrijwilligerswerk. Je kunt niet alleen iets voor een ander betekenen, het levert je ook iets op. In dit geval een hele mooie band met een familie. Ik heb me altijd gerealiseerd dat je ook zelf in een situatie kan komen, waarin je hulp nodig hebt. Dan is het ook fijn als er anderen voor je klaarstaan.”
Geïnspireerd door het verhaal van Riet? We zijn altijd op zoek naar (gezins)vrijwilligers en gastgezinnen.
